نمی دونم قراره مامان رو چجوری تنهاش بذارم

تنهایی هاش مثل خوره داره روحم رو میخوره هر دفعه تنها میرم جایی و برا چند ساعت تنهاش میذارم تنهایی اش دنبالمه برای همین هر بیرون رفتنم مثل یه تکلیف و وظیفه سخت برام شده

من با یه آدم به شدت مناسب در یه زمان به شدت نامناسب ازدواج کردم

من شاکی ام از بابا که گذاشت و رفت شاکی ام

از بیرون همه چیز کامله ولی دیدن داره روزهایی که میگذرونم فقط به این امید که بالاخره یه روزی درست میشه

دنیای من جای نفس کشیدن نداره ، پر شده از بازدم اطرافیانم